مورچه که می بینم یاد استراتژی ارتش چین می افتم. از کشتنشان که خسته شدی، از موضع خودعقب نشینی کرده، ظرف شکر یا جعبه شیرینی را به امپراطوری ایشان واگذار می کنی!
و این اصلن به استراتژی سرکوبگران داخلی شبیه نیست که از به رگبار بستنِ هر چه بیشترِمعترضانِ صلح جوترتر، کمترترتر خسته می شوند!
بحث کماکان سر همان جعبه شیرینی است، البته در ابعادی دیگرترترترتر!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر