شعری از من که سیُ و دو حرف دارد

شعری از من که سیُ و دو حرف دارد

چه اشعار غریبی اندُ و

چه خوشبخت که شنیده نمی شوند

آن هنگام که دوست داریمُ و نه

آن هنگام که می بوسیمُ و نه

آن هنگام که درتُنگَم شنا می کنی و نه

آن هنگام که راز ما فاش شود

چه اشعار غریبی اند

که دیگر خوانده نمی شوند.

و چه شعر غریبی ست

و چه خوشبخت که شنیده نمی شود

آن هنگام که می گویی: ع.....

آن گاه که گوش کرانُ و

چشم کورانِ ناامید

شفا یابد

به صوت

به نور این عاشقیّت

چه شعر غریبی است کماکان

که شنیده

که خوانده

نمی شود.

-خودم-