لمس طبیعتِ، حضورِ شهر

من عاشق فضاهای خالیِ مابین خونه ها، باقی مونده از باغات چای لاهیجانم.

عاشق حسی که از بودن توامان در شهر و طبیعت-روستا نصیبم میشه،

حسی که از حضورِ تنها در طبیعت هم نصیب نمیشه، حداقل از بودن در کرور کرور روستاهای شلخته و بی در و پیکر!

و شاید تنها از بودن درمعدود فضاهای روستایی که شهروندیِ قاعده مند تری - ماسوله، جواهرده، ابیانه - داره بشه.

حسی که نیازمند حضور نظمِ انسانی در مجاورتِ طبیعتِ، اما تا حدی که گام رو از گستره یِ زیست-روستایی فراتر نبره